O3SN

Wereldvrede

“Vrede op Aarde” – iedereen heeft het er over, maar niemand heeft het ooit bereikt. Sterker nog, vandaag de dag vechten we onszelf kapot. Soms met wapens, soms met woorden. “Ik weet het beter dan jij” kan zomaar uitlopen op een wereldoorlog; maar “ik weet het beter dan jij” is niets meer dan een gedachte. Dus maken we eigenlijk oorlog door middel van onze manier van denken. Zouden we dat denken dan niet eens onder de loep moeten nemen? De dag dat we op onze prachtige aardbol wereldvrede gaan zien, zal wel wat verder in de toekomst liggen dan voor ons nu is te overzien. Is dat erg? Moet dát ons er van weerhouden een begin te maken?

Ons denken

Kinderen die naar school gaan leren uiteindelijk hetzelfde te denken als wij. Dit denken kent begrippen als ‘meer/minder’ en ‘beter/slechter’. ‘Jij hebt een 8, ik heb een 3’. ‘Ik tennis beter dan jij, want ik heb gewonnen’ of ‘Ik tennis slechter dan jij, want ik heb verloren’. Het is een manier van denken die mensen van elkaar scheidt. Hoe zou het zijn als je juist verbindend denkt? Dan valt het element van de strijd weg. Dan gaat het alleen nog maar om het spel.
Keuze: we kunnen dus denken in strijd en oorlog, maar we kunnen er ook voor kiezen dat niet te doen. Simpel toch? Ja... maar voor ons mensen blijkt dát het moeilijkste wat er is.

Onderwijs

Op scholen wordt de maatschappij vormgegeven.
In het onderwijs over de hele wereld leren kinderen kritisch – onderscheidend – te denken. Ze leren te streven naar het beste, het hoogste, het mooiste. Dit resulteert in op zichzelf gerichte en uiterst zelfbewuste individuen, opgevoed om uit te groeien tot succesvolle ... ruziemakers.
Is dat wat we willen?
Kunnen we niet beter kinderen leren generaliserend en verbindend te denken en hen zo helpen om in vrede met elkaar (en zichzelf) te leren leven?